Toen onze oudste zoon nog niet naar school ging, hoorde ik verhalen van andere moeders met iets oudere zonen dat die jongens wekelijks zeker één kapotte broek hadden. Ik kon dat maar moeilijk geloven en dacht dat het mij niet zou overkomen 'want ik zou mij dan wel eens goed kwaad maken'.
Tot mijn zoon vorig jaar in de eerste kleuterklas zat. In de eerste schoolweek had hij drie kapotte broeken. En ik zag in dat kwaad worden niet zou helpen.
En aangezien ik niet van plan was om wekelijks nieuwe broeken te kopen, kocht ik herstelstof die ik aan de binnenkant vast streek. Maar na een aantal keer dragen kwam het los of werd het gat groter. Dus een nieuwe lap er op, en nog één, en nog één, ...
Tot hij een tijdje geleden binnen kwam tijdens het op straat spelen: "kijk, mama, mijn broek is kapot". Een scheur van zijn knie tot aan zijn dij. Grrr, er zat inderdaad een gat in dat ik opnieuw moest plakken, maar nu kon ik er niets meer aan doen.
Tenzij ... als ik uit die broek nu eens lapjes knip om al zijn andere broeken te herstellen?
En zo geschiedde ...
Op een middag was ik met mijn kinderen op bezoek bij mijn mama en begon ik er aan.
Lapje knippen.
Boordje omnaaien - nee, zei mama, dat naai je meteen om als je het lapje aan de broek naait.
Geen boordje omnaaien.
Lapje met kopspelden vastzetten.
"Moet je geen appelsien hebben?" - "Euh, ja zeker?"
"En wat moet ik nu met die appelsien?" - mama lacht stilletjes, eindelijk kan ze mij nog eens iets aanleren.
"Steek de appelsien in de broekspijp zodat je de achterkant van de broek niet vast naait."
Na even proberen lukte het. Nu en dan kwam er een appelsiengeurtje vrij als ik even te diep in de appelsien prikte.
Maar het resultaat mocht er zijn. Het lapje zit goed vast en hopelijk kan deze broek weer een paar weken mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten