Mijn huis, onze thuis!

Het is nu een jaar geleden ... een jaar geleden dat ik het leven van vier mensen (en een hoop anderen uit onze omgeving) op hun kop heb gezet.

Een jaar geleden trok ik de deur van onze gezinswoning definitief achter mij dicht. Ik verliet het 'veilige' gezinnetje dat we onze kinderen wilden geven, op zoek naar een gelukkiger leven.
Ik was er van overtuigd dat de kinderen gelukkiger zouden zijn met een gelukkige mama die ergens anders woont dan de eeuwige ruzies en spanningen van twee ouders die uit elkaar zijn gegroeid maar koste wat het kost samen willen blijven voor de kinderen.

Een scheiding spookte al jaren door mijn hoofd. Ik was doodongelukkig en vond het een verschrikkelijk idee dat dit mijn leven zou zijn, dat ik nooit 'geluk' zou kennen in mijn leven.
Ik durfde de stap toen niet te zetten omdat ik het idee van mijn kinderen een week te moeten afgeven niet aan kon. Ik wilde de kinderen altijd bij mij en hen slechts één weekend op twee aan hun papa geven, maar ik wist dat hij daar niet mee akkoord zou gaan. Naarmate de jaren vorderden werd ik steeds meer ongelukkig waardoor het argument dat ik de kinderen altijd bij mij wilde hebben steeds minder zwaar door woog. Daarnaast merkte ik aan onze oudste zoon dat hij last kreeg van de eeuwige spanning in huis.

Mijn partner en ik leefden twee verschillende levens met steeds minder begrip voor elkaar. Hij was in mijn ogen een geldwolf. We hadden geld, veel geld, maar het mocht niet uitgegeven worden of toch niet aan dingen die ik belangrijk vond. Bonussen die hij kreeg werden gebruikt voor zijn hobby's ook al zou ik nooit carrière kunnen maken (en dus veel verdienen) omdat ik halftijds werkte om onze kinderen op te voeden.
En ik ging hoe langer hoe meer 'de alternatieve kant' op. Ik werd groener (eigenlijk altijd al geweest, maar die kant had ik jaren goed verborgen gehouden voor mezelf en mijn partner) en ik begon in te zien dat geld écht niet gelukkig maakt.
In die jaren gingen mijn ouders uit elkaar. Ik vond het erg pijnlijk en kreeg geen steun van mijn partner. Eén van de redenen die mijn papa mij gaf om toch nog te scheiden (mijn beide ouders waren al in de zestig) was dat hij vermoedde niet zo heel lang meer te leven en die laatste jaren toch nog een gelukkig leven wilde. Dat zette mij natuurlijk aan het denken.

Op een dag, een paar jaar geleden, had ik beslist dat ik weg zou gaan. Maar ... ik kón niet weg. Ik zat toen al maanden thuis wegens bore-out door een halftijdse job die voor mij niet uitdagend genoeg was. Ik had die job aangenomen omdat ik op dat moment dacht dat dat het enige was wat ik kon. Mijn zelfvertrouwen zat op een ongekend dieptepunt door toedoen van een partner die mij telkens duidelijk maakte dat mijn beslissingen en mijn uiterlijk niet goed waren. Hij zei dat niet letterlijk natuurlijk, zo erg was hij niet. Maar achteraf gezien was hij al van in het begin van onze relatie bezig om mijn zelfvertrouwen onderuit te halen. Ik vermoed dat hij dit onbewust deed, maar het heeft er natuurlijk wel diep ingehakt.
Door de spanningen thuis had ik nergens nog fut voor en ik wist niet hoe het verder moest. Ik had  nauwelijks een inkomen en ik wilde niet vertrekken als ik mezelf en de kinderen geen behoorlijk leven kon bieden.

Dus besliste ik om een jaar voltijds te gaan studeren voor zorgkundige. Ik dacht dat ik in de thuiszorg wel mijn ei kwijt zou kunnen. Vlak vóór de opleiding startte heb ik mijn partner gezegd dat ik wilde weggaan. Hij was erg geschrokken, hij zag het blijkbaar niet aankomen. Een paar dagen later kreeg ik bericht hoeveel mijn werkloosheidsuitkering zou zijn voor dat jaar. Het was verschrikkelijk! Met dit bedrag zou ik zelfs maar net de huur van een huisje kunnen betalen, laat staan eten en kleren voor de kinderen kopen. Ik wist dus dat ik nog zeker een jaar vast zat bij een partner die ik hoe langer hoe meer haatte.
De opleiding was voor mij eigenlijk te gemakkelijk, maar ik heb er heel veel uit geleerd. We zaten met een 20-tal cursisten in de klas. Allemaal met een andere achtergrond, sommige met al een half leven achter zich, anderen begonnen er nog maar net aan. Sommigen hadden een goede relatie, anderen waren gescheiden, alleenstaand of hadden een slechte relatie. In dat jaar kon ik beetje bij beetje mijn zelfvertrouwen opkrikken.
Het werd me al snel duidelijk dat de job als zorgkundige niets voor mij zou zijn. De stages in het rusthuis waren een hel (de flashbacks over het leven dat de mensen in het rusthuis hebben ebben eindelijk een beetje weg), maar ook de thuiszorg bleek niets voor mij. Maar ik heb doorgezet, ik wilde niet opgeven. Ik wilde een voorbeeld voor mijn kinderen zijn. Ik wilde hen tonen dat ze alles kunnen bereiken ook als ze op hun 18de verkeerde keuzes maken.
Tegen het einde van de opleiding wist ik zeker dat ik opnieuw een administratieve job wilde, maar dit keer wel eentje op mijn niveau. Twee weken nadat ik afgestuurd was, kon ik voltijds beginnen in een leuke functie. Ik verdiende eindelijk voldoende om op eigen benen te kunnen staan.

Ik heb nog gewacht om mijn beslissing aan mijn partner mee te delen tot na de zomervakantie. Opnieuw was hij erg geschrokken. Hij dacht dat met mijn nieuwe job als bij toverslag alle problemen tussen ons opgelost waren. We spraken af om altijd het beste te doen voor de kinderen, zij mochten niet het slachtoffer worden van mijn keuze. Vanaf het moment dat ik verhuisd was zouden we elk een week voor de kinderen zorgen, maar wel met veel soepelheid zodat de andere ouder voor de kinderen kan zorgen als het eens niet lukt of dat de kinderen mee kunnen naar een familiefeest als dit toevallig in het weekend van de andere ouder valt.

Een maand later vond ik een koophuis. Even later hebben we de kinderen ingelicht. Ze waren toen 7 en 5 jaar oud. Zoals te verwachten was reageerden ze niet echt op het nieuws. In de maanden nadien probeerde ik hen zoveel mogelijk positief te betrekken. Ik vertelde enthousiast over ons nieuwe huisje, ze mochten mee op bezoek in het huis, ik toonde hen de nieuwe meubels die ik zou kopen. Ze kregen elk een nieuw bed en zouden voor het eerst in hun leven samen in één kamer mogen slapen.
Ondertussen bleef mijn partner vragen of zelfs smeken om te blijven. Hij wist niet wat hij zonder mij moest doen. We zouden mijn nieuwe huis kunnen houden en verhuren. Maar voor mij was het al veel te laat. Jaren geleden, toen we ooit samen relatietherapie volgden had het moeten veranderen, nu was het te laat.

Vlak voor kerst van dat jaar konden de werken beginnen aan mijn huis. De vorige eigenaars hadden  grote verbouwingen gedaan, maar het huis was nooit echt afgewerkt. Ik liet alle muren bepleisteren, binnendeuren plaatsen, de slaapkamers afwerken, ...
En plots begon mijn partner te vragen wanneer ik zou vertrekken en of ik niet vroeger in het huis kon. Ik wist dat er toen iets veranderd was. Ik vermoedde dat hij iemand had leren kennen en tegen dat ik zou verhuizen zou zij al klaar staan om mijn plaats in te nemen.

De werken aan mijn huis liepen vertraging op, het pleisterwerk moest langer drogen dan de aannemer mij vooraf had verteld. Maar de levering van de meubels was al weken vooraf geregeld. De Ikea-dozen werden gestapeld in de leefruimte en in de kinderkamer. Ook al vroeg ik of ik nog een paar weken langer in het huis van mijn partner mocht blijven omdat mijn huis nog niet klaar was, toch moest ik samen met de kinderen het huis uit.

De eerste weken sliepen we samen in mijn kamer in de zolder, met twee in mijn groot bed en eentje op de luchtmatras naast het bed. Het was er berekoud. Eten deden we aan het keukeneiland (gelukkig hadden de vorige eigenaars de barstoelen laten staan) en spelen probeerden de kinderen in hun kamer tussen de dozen. Het huis stond volledig overhoop. Beneden was het één-en-al stof en grote kartonnen dozen met meubels en spullen. In de kinderkamer waren de muren nog aan het drogen, dus mocht de kleerkast (de kleerkasten waren de enige meubels die ik heb laten monteren) niet tegen de muur staan. Ik had al één kinderbed in elkaar gestoken, maar dat mocht ook nog niet tegen de muur en alle dozen met spullen voor boven stonden midden in de kamer. Dag en nacht stond er een bouwdroger te zoemen in de hoop de muren wat sneller uit te drogen. De aannemer werkte verder terwijl ik er al woonde en overdag ging ik werken.

De eerste keer dat mijn ex de kinderen kwam halen voor een week nam hij mij apart. Hij vertelde mij dat hij iemand had leren kennen en dat ze dit weekend samen met de kinderen zouden gaan bowlen. Ik was razend, ook al had ik het verwacht. Hoe kon hij mij na 13 jaar zo snel vervangen? Betekende ik dan maar zo veel voor hem? En waarom moest hij het net nu vertellen? Net als ik de kinderen voor het eerst moet afgeven. Besefte hij dan niet hoe zwaar dit voor mij was?

Uiteindelijk had ik die eerste weken tot zelfs maanden niet veel tijd om stil te staan bij mijn verdriet om de kinderen af te geven. Elke avond probeerde ik het huis iets mooier te maken. Zo lang er aan het huis gewerkt werd kon ik niet zo heel veel doen, maar eens de aannemer vertrokken was, kon ik de meubels in elkaar steken. Stoelen, tafel, bedden, zetel, kasten, ... alles stak ik in elkaar, soms met een beetje hulp van de kinderen of mijn mama, maar het meeste deed ik zelf ook als er op de handleiding stond dat je het met twee moet doen.
En zo werd mijn huis, onze thuis!

Mijn ex heb ik nog een paar keer op zijn plaats moeten zetten omdat hij onvoldoende respect had tegenover mij in mijn eigen huis. Ik laat niet meer op mijn kop zitten. In het begin was geld nog een probleem tussen ons. Maar ik denk dat we nu een regeling gevonden hebben waar we ons allebei redelijk kunnen in vinden.

En de kinderen zijn veel gelukkiger dan vroeger. Op het einde van vorige schooljaar vertelde de kleuterjuf dat ze veel schrik had dat onze jongste zoon er niet goed zou door komen nadat hij erg teruggetrokken geworden was toen we hem verteld hadden over de scheiding. Maar tegen het einde van het schooljaar was hij weer de liefste en vrolijkste versie van zichzelf. Onze oudste zoon lijkt veel gelukkiger, de spanning thuis is er vanaf en dat merk je heel goed aan hem.

En zo zit ik hier in mijn eentje want de kindjes zijn bij hun papa, in mijn eigen huisje, baas over mijn eigen leven. Na denken over het voorbije jaar, wat ik al allemaal heb bereikt en wat de plannen voor de toekomst zijn. Ik durf nog niet na te denken over de lange termijn. Ik weet niet wat de toekomst zal geven, zal ik ooit een goede partner vinden? Laat ons hopen van wel, maar ik blijf liever alleen dan mijn leven te delen met iemand die mij niet gelukkig maakt.